Dag 12 Honningsvåg - Alta

Route: Honningsvåg-Nordkapp-Honningsvåg-Repvåg-Russenes-Oldefjord-Skaidi-Alta. 270km.

Weer: Volop zon, 11 graden.

(mededeling: bezoek op YouTube:
Kerstman filmpje Anne & Fred)

Het was een onrustig nachtje: het bed was te smal (een foute twijfelaar, zeg maar, waar we wel met z'n tweeën in lagen), het bed was te zacht, de zon was maar 2 uur onder, dus het bleef veel te licht, de bus met Taiwanezen kwam om 2.30 terug van de Nordkapp. Kortom reden genoeg om te kort te slapen. Dat gold ook voor Fred..
Fred heeft een hobby, en dat is sms-en. Dus toen ook hij vannacht niet kon slapen dacht hij: 'ik ga die sms-jes eens beantwoorden'. Dat dacht ik tenminste. En daar werd ik weer wakker van... En zo werd het toch nog 7.00u.

De zon scheen al volop, of nog steeds. Na een goed ontbijt om 9.45u vertrokken. Richting Nordkapp...
Een prachtige route die kant op, kronkelende weg, haarspeldjes, witte vlakten.Na 30 km komt de Nordkapp in zicht.

Yes, yes, yes!!!
Op woensdag 12 mei 2010, om 10.45, na 3948,6km staan we op de Noordkaap: 71 gr. 10 min, 21 sec noorderbreedte.
Het reisdoel is niet zoveel; het bereikt te hebben is fantastisch.
Het was geen doel maar een aanleiding en we zijn trots, terwijl het geen prestatie, maar alleen genieten was.
Gisteren hebben na ons nog een aantal onbehoorlijk gezond uitziende Noren in het hotel ingecheckt. We zagen ze weer op de Noordkaap waar ze bezig waren om een hang-klimbrug te maken.
Maar ze wilden best even een paar foto's van ons samen maken.
Het visitors center is een beetje erg bla-bla. We willen toch wel een speldje scoren en een kopje koffie drinken; bij binnenkomst worden we wel geacht voor 2 Benelux Voksen 430 Noorse kronen (:10 in €) neer te tellen; dat was een heel duur kopje koffie!!! De pin direct op onze jassen gespeld.
In het hoogseizoen komen hier 7000 toeristen per dag; wij zijn hier, de Noorse klimmers niet meegerekend, met 4 man, want....

We treffen hier ook weer het Nederlandse stel, inmiddels met Noors gebreide truien aan (dûhh), bij wie mevrouw dwaaloog een lift heeft afgedwongen; de lokale bus ging pas om 12 uur en zo won ze weer een paar uur verblijf op de voor haar meest favoriete stek. Als je hier met zin en verstand rondkijkt, dan begrijp je daar echt niets van. Het blijkt dat zij in de Toyota Aygo, op een stil moment Sami-liederen is gaan zingen... Het stel heeft haar bij de noordkaap gedropt en is zelf nog maar een rondje gaan rijden. Wij hebben haar niet meer gezien! Dit vraagt toch om een Jambers vertolking:
Awel, de grijze dakduif uit Dordrecht, wiens ziel en zaligheid was gelegen in het zeer frequent bezoeken van heur meest geliefde plek op deze aarde; de noordkaap, had zeer wel te lijden van haar overmachtig beperkte gezichtvermogen. Haar resteerde slechts 20%. Om de gehele Noordkaap te kunnen overzien had zij 5 bezoeken nodig. De 6e keer, in mei 2010, liftte zij met andere Nederlanders mee naar de voor haar Ultieme plek. Ocharm; de 6e keer overzag zij de realiteit: het was niet de goddelijke plek die zij meende te hebben gezien, doch slechts één kale boel. En zich realiserend dat verder niets in dit leven haar meer waard kon worden dan deze noordelijke bende, wierp zij zich, klaaglijke Sami vertolkingen in de ultieme stilte uitstotend, van de rotsen. Na de 12e mei is niets meer van haar vernomen...Amaai, amaai!

We vertrekken om 12.00u, na een paar stenen te hebben meegenomen. Eerst terug naar Honningsvåg. Fred nog even tanken en dan; het is een soort surrealistisch schouwspel...rendieren, ijsschollen, spierwitte sneeuw, fraaie bruine rotsen, langs de kustlijn....Huh heb ik dat gisteren ook al niet gelezen? Jawel, maar andersom: we rijden dezefde weg terug tot aan Oldersfjord. Daar slaan we links af richting Skaidi. Het landschap veranderd direct weer. Eerst een soort van beneeuwde vlakte naar Skaidi. Ik probeer een foto te maken vanuit de sneeuw.... en zak er tot m'n bovenbenen in. Na Skaida volgen we de rivier de Repparfjordelva. De rivier is nog voor 90% bedekt met ijs, maar het stromend water eronder breekt er af en toe bijna doorheen en geeft dan een groenachtige verkleuring van de sneeuw.
Ik kan het niet laten on regelmatig te stoppen voor een foto. Fred is bezig met een marathonsessie sms-en en maakt van iedere stop gebruik om de sms langer en langer te maken.
Om de 20-30 km staan er slagbomen naast de weg, de wegen worden hier per traject afgesloten als er teveel sneeuw ligt (tenminste, dat denk ik gewoon).

We klimmen steeds hoger en komen op 350m op een ijzige hoogvlakte. De enige onderbrekingen in ijs en sneeuw zijn de weg, die als een lint door de vlakte kronkelt en af en toe een huis (in totaal over 50 km afstand: 3 huizen). De ijskoude wind, die vanuit het zuiden waait, raakt ons van links voor. Het doet pijn in je neus als je ademhaalt. We scheuren er met 100km doorheen. Wel weer erg mooi. Vanaf Leirbotn dalen we de Altafjorden in en wordt het ook gelijk warmer.
In Alta gaan we eerst op zoek naar het Vica hotel; dit werd op Internet aangeprezen als een hoogwaardig hotel in een verbouwde boerderij. We staan er voor, en zien vooral die verbouwde boerderij er goed aan af.
"Kwait nait" zegt Fred.
"Kwait ok nait"
"Vast geen WiFi"
"Rica dan maar?"

We belanden in de nieuwe vleugel van het Rica hotel Alta. We vinden ook de eerste gevulde mini-bar in Noorwegen.
Gisteravond was om 21.30u de bar dicht en bleek de mini-bar leeg in Honningsvåg.
Daarna de routine: inchecken-omkleden-paar biertjes aan de bar-diner: King's crab vooraf,
Stockfish als hoofdgerecht, flesje Riesling. Daarna op de kamer aan dit verslag, waar we bij het maken al de lol om hebben....
Tot morgen....